Het werk van Philip Wittmann stelt de impact die de associatie van oude karakters / tekens op onze verbeelding heeft in vraag.

Op basis van de studie van ons historisch en cultureel erfgoed heeft hij een verzameling tekens gecreëerd die onder meer geïnspireerd zijn op oude alfabetten. Voor hem vertegenwoordigen tekens een tussenstap tussen het geschrevene en het abstracte.

Schrijven stelt de lezer in staat om precieze mentale beelden op te roepen. In tegendeel zijn tekens niet afhankelijk van een bepaalde taal en laten ze daarom mentale associaties toe van een andere orde dan die van een geschreven taal. De meeste van deze tekens hebben geen relatie met de werkelijkheid en onderscheiden zich door een zekere mate van abstractie.

Het eindresultaat is een compositie van tekens die hij vrijelijk associeert. Het geheel krijgt dan een titel.